Snow…

Een laagje sneeuw in Nederland en het hele land staat op z’n kop. 30 Januari is het al weer 16 jaar geleden dat ik op weg ging in de sikke sneeuw…. op mijn avontuur.

Die dag had ik mijn auto (ok, mams auto, sorry mam) volgepakt met dozen en tassen en ging ik op weg naar Hoek van Holland. Op weg naar de ferry die me naar de overkant van de Noordzee zou brengen, naar Engeland. Het land waar ik altijd heimwee naar had, heb en zal hebben. Ik zou aan de slag gaan op een infantschool, kleuterschool, in Chelmsford, een redelijk grote stad in Essex, iets noordelijk van Londen.

Op de dag dat ik zou vertrekken, donderdag, was er iets sneeuw voorspeld. Geen probleem, beetje sneeuw dacht ik… Eind van de middag vertrok in vanuit Losser in mijn overvolle knalrode Toyota Starlet richting Hoek van Holland. Ik was nog niet bij Deventer of de sneeuw kwam in razend tempo met dikke vlokken uit de lucht. Halverwege besloot ik toch maar even pauze te houden en bij een kop koffie begon ik me af te vragen of ik wel op tijd bij de boot zou komen. Snel verder gereden door de steeds dikker wordende sneeuw. Je kent het vast wel. Donker, koplampen aan en de sneeuw lijkt een soort tunnel te worden die recht op je afkomt. Bij Rotterdam begon het gelukkig droog te worden. Een korte file op de weg naar de Hoek zelf overleefd en op tijd bij de boot. Ietsje te vroeg zelfs zodat ik nog tijd had voor een bakje patat in Hoek van Holland zelf. Om 22.00 uur zou de boot vertrekken. Dit was in de tijd dat de Seacat, de snelle catamaran, normaal gesproken de overtochten deed. Maar in de winter werd deze een paar weken uit de vaart gehaald en moest je met de nachtboot oversteken. Niet de gezellige nachtboot met leuke barretjes, restaurantjes en entertainment. Nee, gewoon vrachtwagens inladen en de enkele toerist of familiebezoeker die naar de overkant wilde gaan moest zich maar vermaken in de hut. De boot was zo goed als uitgestorven en ik had een vierpersoonshut voor mij alleen. Doodmoe van de intensieve rit besloot ik gelijk te gaan slapen.
Geloof me… ik heb op veel ferries gezeten in mooi en slecht weer. Maar hoe deze toch vrij grote boot die nacht te keer ging heb ik nog niet vaak meegemaakt. Storm op de Noordzee. En geen kinderachtige storm. Van slapen is weinig gekomen. Het was meer proberen niet uit bed te rollen en niet al te misselijk te worden. De volgende ochtend ging om 5 uur het alarm dat me liet weten dat ik verwacht werd aan het ontbijt. Ik moest eigenlijk niet aan ontbijt denken, maar goed. Bij de eetzaal kwam de lucht van sausages, bacon and eggs me al tegemoet. Normaal gesproken erg lekker, maar die ochtend heb ik het bij wat toast met jam en een kop koffie gehouden na de ruwe nacht op zee.

Eenmaal bij de auto had ik mijn wegenkaart naast me liggen, klaar om van boord te gaan en mijn linksrijd-vuurdoop te ondergaan. Toen de deuren opengingen en we mochten gaan rijden begreep ik ineens wat voor storm er die nacht was geweest. Een heuse sneeuwstorm had het oosten van Engeland geteisterd en er lag niet een klein beetje sneeuw nee… er lagen hoge sneeuwduinen en een vreselijk dik pak sneeuw. En het allerleukste… de weg was weg. Er waren maar weinig auto’s aan boord en ik stond vooraan. Dus…. ik moest in het donker op de gok gaan rijden en maar hopen dat ik op de weg reed. Het eerste stuk in de haven van Harwich ging nog. Maar toen ik eenmaal op de weg buiten de haven kwam wist ik niet wat ik zag. Er was niets… geen weg, geen berm, niets. Langs de kant van de weg zag ik gelukkig wat paaltjes boven de opgewaaide sneeuw uitsteken. Er vanuit gaande dat dat dan wel de weg zou zijn ben ik maar gaan rijden. Thuis had ik een advies gekregen. Als ik opzag tegen het links rijden moest ik gewoon achter iemand aan gaan rijden en hetzelfde doen als hij. Maar achter wie dan? Die zeldzame andere auto die ook van de boot af was gekomen was niet gek genoeg om mij in te halen en bleef mooi achter me rijden, hoe langzaam ik ook ging. Er zat dus maar één ding op… doorrijden. Gelukkig was het niet heel ver naar de A12, een grote dual carriageway richting Londen. Ik had goede hoop dat daar geveegd was en die weg OK zou zijn. Fout gedacht. Na een klein uur bereikte in de A12 (wat normaal hooguit 15-20 minuutjes rijden is). En daar was de ellende echt niet te overzien. Er stond één grote file. Links en rechts zag ik auto’s die van de weg gegleden waren in de kreukels zitten.

De weg was verandert in een soort Thialf met ijs waar Sven Kramer jaloers op zou zijn geweest. Eenmaal ingevoegd zag ik in mijn spiegel mijn achterbuurman heel langzaam wegglijden in de berm. Vraag me niet hoe ik over ben gekomen. Maar na drie uur rijden, glijden, draaien en in slakkengang vooruitkomen kwam ik onbeschadigd aan op mijn verblijfadres. Het nieuws van de vreselijke sneeuwval in Engeland had thuis al bereikt, dus iedereen was opgelucht toen ik liet weten goed overgekomen te zijn. De BBC was zo vriendelijk om de hele dag nieuws uit te zenden over de ‘disrupting snowfall’. Het hele land was lamgelegd door een stevig pak sneeuw. Berichten van mensen die hun auto’s in de steek moesten laten op de snelweg en hulpverleners die weinig konden betekenen.

Die middag heb ik te voet de mooie kan van het weer bekeken en genoten van het winterse landschap. Bij dat ik niet één van die ongelukkigen was die met auto en al van de snelweg was gegleden. Dat was mijn vuurdoop waar het gaat om links rijden in de UK. Het leuke is, dat alles wat daarna kwam aan rijden, wegen, verkeerssituaties, etc. niets was vergeleken bij die eerste horrorrit. En ik was waar ik wilde zijn, klaar om aan de slag te gaan op de kleuterschool.

Foto’s in dit artikel met dank aan BBC News en Wiley online library.